Kleine plannen maar grootse daden...

In tegenstelling tot gisteren gingen we vandaag los. Na het ontbijt fietsten we naar het dorp om daar de zondagsmarkt te bekijken. Het was er een drukte van jewelste en de meest fantastische koopwaar werd hier aangeboden. Mijn favoriet zijn de standwerkers. Zij demonstreren hulpmiddelen en smeerseltjes die een wonder evenaren. Totdat je er één hebt aangeschaft en het thuis probeert. Vandaag werd een boenwas gedemonstreerd die werkelijk alles deed glimmen. Is je auto dof... likje erop, even wrijven en hopla als een spiegel. Heb je last van acné.... enz. enz. Gelukkig heb ik de verleiding kunnen weerstaan en met een dof voorhoofd liepen we verder.

De fietstocht bracht ons via Le Vieil naar L' Herbaudière. Een vissersplaats en grootste haven van het eiland. hier hebben we een koffie gedronken en wat leuke souvenirs gekocht. Het vervolg van de fietstocht was iets avontuurlijker. Na een gemiste afslag reden we een zandpad op. Na een kilometer of wat werd het zand steeds muller totdat we moesten afstappen. Wat doe je dan: terug rijden of te voet verder en ga je het avontuur tegemoet? Jullie raden het al, wij echte "daredevils" vervolgden het zandpad met onbekende bestemming. Na een woeste tocht vonden we aan de rand van het duingebied een grindpad dat ons door de zoutmoerassen naar de bewoonde wereld zou leiden. Bij het plaatsje L' Epine zagen we in de verte ons dorp al liggen en was het een kwestie van tijd alvorens we op bekend terrein fietsten. De zondagsmarkt was inmiddels afgelopen maar er was ook een mooie foto expositie van Jean-Marie Périer. Deze bekende Franse fotograaf heeft in de jaren 60 en 70 vele mooie portretten gemaakt van bekende (pop)sterren zowel nationaal als internationaal. Ik heb geprobeerd een paar van deze foto's voor jullie vast te leggen. Maar mocht er eens een expositie in de buurt zijn, ga hem zeker bekijken het is de moeite waard.

De zondagslunch is een echte familiebezigheid hier in Frankrijk en het was ook lastig een tafeltje te vinden. Uiteindelijk vonden we bij restaurant Le Winch een plaatsje. Wat oesters als voorafje en tonijn met garnalen voor Lettie en voor mij een tonijntartaar. Dit uiteraard vergezeld van een glaasje wijn. Terug bij de camping was het tijd voor een siësta. Want de kilometers fietsen, de spanning van ons avontuur en de lunch hadden er flink ingehakt. 

Morgen rijden we verder noordwaarts richting Honfleur en komen we steeds dichterbij onze eindbestemming van onze vakantie... Scheveningen !

A bientôt

Les marais salants 

Het witte goud van het eiland! De zoutmoerassen zijn typerend voor het landschap op het eiland Noirmoutier. Zij beslaan een derde van het eiland en zijn in de loop van de eeuwen door de mens gevormd. De ongeveer honderd zoutmakers op het eiland werken grotendeels nog steeds volgens de oude gewoonten. Het 100% natuurlijke zout wordt volgens tradities geoogst. 

Zoutwinning, hoe werkt dat?

Het zeewater circuleert door een netwerk kanalen en plassen. Terwijl het water verdampt, stijgt de zoutconcentratie. Het grove zout kristalliseert vervolgens en bezinkt naar de bodem van de kleipoelen (œillets). Het zout wordt voorzichtig verzameld met een soort schuimspaan (la lousse). Vervolgens wordt het zout op tafels, in manden, gedaan om op natuurlijke wijze te drogen onder de zon.

Wanneer de zomer op zijn heetst is en er een oostelijke wind waait, glinsteren delicate kristallen van fleur de sel (fijn zeezout) aan het oppervlak van de œillets.