Wooly Bully

Vroeg uit de veren was vanmorgen het devies. Er stond een mooie maar ook lange rit op ons te wachten. Rond 8:30 reden we weg uit Te Anau. De “Southern Scenic Route” zou vandaag onze reisgenoot worden. Ook wel route 99 genoemd. Maar waar is een Albert Hein als je hem nodig hebt! Via dorpen met prachtige Maori-namen als Manapouri en Tuatapere bereikten we onze eerste stop. Monkey Island. Een klein eiland aan de zuidkust dat alleen te bereiken is bij laagwater. We hadden geluk, het was opkomend tij en op een nat voetje na zijn we droog overgekomen. Via de “Stairway to Heaven” zoals de trap op Monkey Island is genoemd (dit was een te voor de hand liggende titel van dit verslag geweest) bereikten we de top van het eiland. Het zeewater kwam steeds verder opzetten zodat rustig van het uitzicht genieten er even niet inzat. Zonder verdere problemen klommen we over de rotsen, staken het opkomend water over en bereikten we de camper. De volgende plaats op de route is Riverton. Een lieflijk plaatsje met een pittoresk haventje. Langzaam werd het drukker op de weg en met name vrachtverkeer nam toe. We bereikten Invercargill waar in de boekjes niet veel over wordt bericht. Voor de arbeiders is dit een mooie plaats maar de toerist mist niet veel. Veel zwaardere industrie. Wel mooi zijn de overblijfselen uit een rijker verleden zoals Queens Park en de watertoren. Bij Invercargill verlaten we even de scenic route voor Bluff. Dit is de oudste Europese nederzetting in Nieuw-Zeeland. Hier kwam in 1824 de eerste Immigrant aan land om een bestaan op te bouwen.

Vanuit Bluff is het mogelijk om naar het zuidelijkste puntje van Nieuw-Zeeland te varen t.w. Steward Island. Dit natuurgebied herbergt de grootste kolonie Kiwi-vogels.

Nadat de innerlijke mens en de tank van de camper waren gevuld, reden we verder. Echter, veel verder kwamen we niet want een kudde Schapen blokkeerde de weg. En niet een paar schapen! Een koddig gezicht (zie video) om zo’n levende wolfabriek voorbij te zien huppelen.

Het is inmiddels weer gaan regenen en ook de wind komt opzetten. Dat het frisser werd merkten we bij Curio Bay en “The Petrified Forrest”. Ondanks een verbluffend uitzicht waaiden we uit ons jasje en ons verblijf was daarom van korte duur. Bij Papakaunui reden we langs “Florence Hill Lookout” en voor diegene die van een mooie kust houden en van surfen een aanrader. De meest gefotografeerde waterval is die van Purakaunui Falls. Na een korte wandeling door het regenwoud en ja het regende flink, arriveerden we op het plaats delict. Door het slechte weer was het er lekker rustig en konden we mooie kiekjes schieten. Over kiekjes schieten gesproken… Het is nog wel oefenen maar de Chinese cursus poseren werpt zijn vruchten af. De pose gaat goed alleen die getuite lipjes maakt er dan toch weer een lachwekkende foto van.

Het is inmiddels 16:30 geworden en ik begin langzaam het rijden zat te worden. In Owaka vinden we een camping/hostel op het terrein dat vroeger een hospitaal was. Het inschrijven bij de receptie heeft iets weg van een bezoek aan de dokter. Het echtpaar dat de camping/hostel runt komt zo weggelopen uit de opname van een horrorfilm. Hij, met een woeste baard mompelt wat. Zij zit ongeïnteresseerd bij de receptie en heeft iets weg van de asociale zus van Ma Flodder. Ik vermoed dat er ’s nachts in de vleugels van dit hospitaal sinistere onderzoeken worden uitgevoerd. De camper vannacht maar afsluiten.

Vanaf de camping is het 150 meter naar Catlins Inn. Na zo’n vermoeiende dag verwennen we ons met “Speight Gold Medal Ale” (Pride of the South) en de daghap.

Naast ons zit een Nieuw-Zeelands stel uit Christchurch waar we niet alleen een gezellig gesprek mee hebben maar ook een paar bruikbare tips van meekrijgen voor ons bezoek aan Christchurch. De weerberichten op de televisie maken melding van een naderende storm waarvan de staart vannacht over Owaka zal gaan. We lopen de 150 meter terug door de regen om ons klaar te maken voor een beweeglijke nacht in onze knusse camper.