Waitin’ on a Sunny Day

Wegens de rubriek “vraag het aan Mike” was er gisteren geen reisverslag. Geen paniek ik maak het vandaag helemaal goed met jullie. Gisterochtend zijn we bijtijds weggereden van de lawaaicamping. Om 8 uur reden we via Kahurange National Park richting de westkust van het eiland. Voor wie de landschappen van de Schotse Hooglanden en de Ardèche kennen, 3 uur lang de mooiste uitzichten. Ter hoogte van Westpoint verandert het uitzicht in een ruig kustlandschap. The Great Westcoast Highway is iets aparts. De woeste kracht van de oceaan die beukt op de rotskust. Het was inmiddels gaan regenen en daarmee werd het zicht iets grijzer maar heeft ook mysterieus. Het grappige is als je de kaart bekijkt lijkt het qua afstand allemaal wel mee te vallen maar 50 km kan soms een half uur duren en soms 2 uur. Gelukkig geven de kaarten hier niet alleen de afstanden aan maar ook de reisduur. Na zo’n 5 uur rijden en geloof me dan ben je er wel klaar mee. We arriveerden bij de plaats Greymouth, een oud-mijnwerkers bolwerk waar het verval duidelijk zichtbaar is. Nieuwe industrie heeft hier nog geen voet aan de grond kunnen krijgen. Maar ondanks dit alles, en ik heb het al eerder gezegd, zijn de mensen hier superaardig. In de plaatselijke Holiday Park was er voldoende plaats en konden wij onze camper neerzetten.

Om een mogelijke vraag voor te zijn. Het is mogelijk om wild te kamperen. Je moet dan wel een camper hebben met eigen voorzieningen (wc, vuilwatertank) zodat je het milieu niet belast. Wij kiezen er toch voor om een camping te nemen. Het kost ca. NZD 45 (€ 33) per nacht maar dan het je sanitaire voorzieningen en kan de camper aan het stroom. Douchen in de camper is voor iemand van mijn omvang een heidens karwei.

Nadat alles aangesloten was besloten we ondanks de regen naar het dorp te lopen. Een tippel van ruim een half uur en de plaatselijke brouwerij te bezoeken. Ja, we nemen onze taak serieus. Na een hap en een slok wandelden we weer terug. De nacht bracht nog meer regen en ook de wind nam toe. Op zo’n 100 meter van het strand hoor je de oceaan heerlijk klinken maar met een fikse wind gaat er ook wel een bepaalde dreiging vanuit. Midden in de nacht werden we boosaardig gewekt door een druppel. Het dakraampje stond op een kier en wind en regen wisten zich toch een baan te vinden door deze kier. Plop op het voorhoofd van Lettie en de camper was wakker. Ik moest erg lachen en Lettie natuurlijk ook. Dakraam dicht en snurken maar weer. Vanmorgen was de regen nog steeds niet gepasseerd en we besloten het er maar eens van te nemen. Lekker luieren, ontbijten en lezen. Tegen het middaguur besloten we toch maar de geplande wandeling te maken. Langs de kust loopt de “West Coast Wilderness Trail” en die moest eraan geloven. Bepakt met allerlei regenkleding volgden we de kust in de hoop dat het zou opklaren en we wellicht de zon nog zouden zien. Na een uur stevig doorstappen begon het zowaar iets lichter te worden en de jasjes gingen uit. Een half uur later moest zelfs de zonnebril eraan te pas komen. Na de lunch brak de zon door en werd het nog lekker warm. Rond 4 uur arriveerden we moe maar voldaan op de camping. Om 4:30 de spa geboekt en mochten de vermoeide spieren lekker in een warm bubbelbad. De goede rekenaars hebben het al in de smiezen, om 5 uur zaten we fris en fruitig buiten in de zon en een klein wijntje mag dan niet ontbreken. Wat een druilerige dag leek te worden werd uiteindelijk een heerlijke dag.

Morgen rijden we verder zuidwaarts in de richting van de Frans Jozef Glacier.

Cheers !